Verhaal:
Kinji is een Butei, een leerling aan een soort van school voor super agenten. Hij heeft een bepaalde aandoening, Hysteria Mode, waardoor hij zowat beter wordt in alles wanneer hij opgewonden wordt. Ja, dat soort opgewonden. Fuck this shit, wanneer je verhaal wil samenvatten besef je dus te meer dat het nergens op slaat. De enige reden dat ik deze anime heb uitbekeken was om te kijken hoe erg ze alles nog konden maken.
Het verhaal zit vol met plotgaten, eigenlijk klopt er maar heel weinig in deze anime. Neem nu de gevechten, waarom zou je als een idioot continu proberen te schieten op elkaars kogelvrije kledij in plaats van 1 maal op het hoofd te richten en er een einde aan maken? Er worden een hoop grote namen gebruikt, zoals Sherlock Holmes en Lupin. Niet dat deze namen iets toevoegen aan het verhaal. Holmes is een katana dual wielding tsundere loli? Er is een limiet op hoeveel je dingen kunt stretchen. In het begin valt het nog mee, maar hoe verder de anime gaat, hoe meer je zult facepalmen per aflevering. Het einde, of beter gezegd de laatste arc, gooit echt alle logica overboord. Er kunnen niet genoeg tegenstrijdigheden zijn.
Animatie:De animatie was oké. De bewegingen waren nogal stijf en haar en kledij bewoog soms wel onnatuurlijk maar als je er niet teveel op let valt het wel mee. Behalve bij dat einde natuurlijk.
Personages:
De personages zijn slecht, zelf voor een harem zijn ze slecht. Arie Holmes heb ik beschreven, laat ik daar nog bijvoegen dat ze absoluut niets unieks heeft. Ze is de typische sadistische tsundere die we al zo vaak gezien hebben in andere anime maar dan slechts met de tsundere basis zonder eigen persoonlijkheid. Kinji is de typische harem lead, ook niets nieuws, zijn reacties beïnvloed door Hysteria Mode zijn dan weer nieuw, maar enorm slecht gebruikt. De andere personages zijn dan weer iets unieker maar iedereen wordt een stereotype naar het einde toe.
Algemeen:Heb ik al gezegd dat het einde slecht is?
En ben vergeten te zeggen dat dit veel te veel probeert te lijken op Shakugan no Shana.
true story